«قاره هشتم گمشده» زمین برای اولین بار نقشه‌برداری شد

در یونان قدیم معتقد بودند که به دلیل تقارن هندسی این قاره باید در آن سوی جهان وجود داشته باشد.

به گزارش بی‌بی سی، آبل تاسمان، کاشف هلندی، زمانی که در سال ۱۶۴۲ سرزمین جدیدی را پیدا کرد - گروهی از جزایر که اکنون آن‌ها را نیوزیلند می‌نامیم - در جستجوی آن قاره بود. اما این سرزمین از آن چیزی که او به دنبالش بود بسیار کوچک‌تر به نظر می‌رسید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

حدود ۳۷۵ سال گذشت تا وجود این قاره به نام زیلندیا تأیید شد.

در نگاه اول زیلندیا نامرئی است زیرا ۹۴ درصد آن زیر آب است، اما این قاره که در زبان مائوری به نام ته‌ریوآ مائوی (Te Riu-a-Māui) نیز شناخته می‌شود، اکنون نقشه‌برداری شده است.

دانشمندان جی‌ان‌اس ساینس در نیوزیلند نقشه دقیق جدیدی از گستره نیوزیلند ترسیم کرده‌اند، که آن را از نمونه‌های سنگ لایروبی شده از کف اقیانوس تهیه کردند. مطالعه آن‌ها در مجله تکتونیکس منتشر شد. آن‌ها همچنین مساحت کامل این قاره را تعیین کردند: پنج میلیون کیلومتر مربع.

اما چگونه می‌توان زیلندیا را که تقریباً به طور کامل زیر موج‌های اقیانوس قرار دارد، یک قاره در نظر گرفت؟ همه اینها به زمین‌شناسی مربوط می‌شود.

خاستگاه این قاره به گوندوانا، ابرقاره جنوبی باستانی مرتبط است که صدها میلیون سال پیش از هم پاشید و قاره‌هایی را که امروز می‌شناسیم ایجاد کرد.

زیلندیا حدود ۸۰ میلیون سال پیش جدا شد، اما برخلاف همسایگانش قطب جنوب و استرالیا (اقیانوسیه)، بیشتر قلمرو آن زیر آب باقی ماند.

تنها قسمتی از قاره که در بیرون باقی مانده بود جزایر نیوزیلند، کالدونیای جدید تحت تملک فرانسه و جزیره لرد هاو و هرم بال متعلق به استرالیا بود.

با توجه به زیر آب بودن زیلندیا، این قاره به ندرت مطالعه شده است، که باعث بروز اختلاف‌هایی درباره شکل و مرزهای آن شده است - تا کنون، تنها جنوب قاره نقشه‌برداری شده بود.

این مطالعه جدید به رهبری نیک مورتیمر، زمین‌شناس، امکان نقشه‌برداری از دو سوم باقی‌مانده قاره را فراهم کرده است. در این مطالعه آمده است: «این مطالعه، نقشه‌برداری زمین‌شناسی اکتشافی روی خشکی و فراساحلی کل پنج میلیون کیلومتر مربع قاره زیلندیا را تکمیل می‌کند».

تیمی متشکل از زمین‌شناسان و زلزله‌شناسان نمونه‌های سنگ به دست آمده از لایروبی و رسوبات به دست آمده از حفاری در کف اقیانوس را به همراه نمونه‌هایی که در سواحل جزیره پیدا شده بود، مطالعه کرده‌اند.

دانشمندان بازالت‌ها و ماسه‌سنگ‌های سنگ‌ریزه‌ای تا قلوه‌سنگی را تجزیه و تحلیل و تاریخ‌گذاری کردند. آن‌ها کشف کردند که ماسه‌سنگ‌ها متعلق به دوران کرتاسه پسین یعنی ۹۵ میلیون سال پیش هستند و حاوی قلوه‌سنگ‌های گرانیتی و سنگ‌ریزه‌های آتشفشانی از کرتاسه اولیه (۱۳۰ تا ۱۱۰ میلیون سال پیش) هستند. قدمت بازالت‌ها به دوران ائوسن یعنی ۴۰ میلیون سال پیش برمی‌گردد.

این تاریخ‌گذاری سنگ‌ها و تفسیر ناهنجاری‌های مغناطیسی به دانشمندان این امکان را داد که واحدهای زمین‌شناسی اصلی را در سراسر نیوزیلند شمالی نقشه‌برداری کنند.

از زمان اولین مشاهده اروپایی ثبت شده در سال ۱۶۴۲ توسط آبل تاسمان - که بعداً نام‌اش بر جزیره تاسمانی گذاشته شد، بسیاری از کاوشگران و دانشمندانی که به دنبال این قاره بودند، در واقع بر فراز آب‌های آن سفر می‌کردند، غافل از اینکه در بالای این قاره شناور بوده‌اند.

اولین سرنخ‌های واقعی از وجود زیلندیا را سر جیمز هکتور، طبیعت‌شناس اسکاتلندی، جمع‌آوری کرد که در سال ۱۸۹۵ در یک سفر دریایی برای بررسی مجموعه‌ای از جزایر در سواحل جنوبی نیوزیلند شرکت کرد.

پس از مطالعه زمین‌شناسی این جزیره‌ها، او به این نتیجه رسید که نیوزیلند «بقایای یک زنجیره کوه است که قله یک منطقه بزرگ قاره‌ای را تشکیل می‌دهد که به سمت جنوب و شرق گسترده شده است و اکنون در زیر آب است…».

در سال ۱۹۹۵ ژئوفیزیکدان آمریکایی، بروس لویندیک، دوباره این منطقه را به عنوان یک قاره توصیف کرد و پیشنهاد کرد که نام آن را زیلندیا بگذارند.

پوسته قاره‌ای معمولاً حدود ۴۰ کیلومتر عمق دارد - به طور قابل توجهی ضخیم‌تر از پوسته اقیانوسی است که در حدود ۱۰ کیلومتر است.

کوه کوک، بلندترین قله نیوزیلند، همچنین بلندترین قله قاره زیلندیا است.

زمانی که به زیلندیا فشار وارد شد، در نهایت به قدری کشیده شد که پوسته آن اکنون تنها ۲۰ کیلومتر به پایین می‌رسد.

در نهایت، این قاره نازک در آب غرق شد - البته نه به اندازه سطح پوسته اقیانوسی معمولی - و در زیر دریا ناپدید شد.

دانشمندان استدلال می‌کنند که ضخامت پوسته آن و نوع سنگ‌ها، زیلندیا را به یک قاره تبدیل کرده است.

این امر پیامدهایی فراتر از علاقه علمی صرف دارد.

 کوه کوک، بلندترین قله نیوزیلند، همچنین بلندترین قله قاره زیلندیا است

کنوانسیون قانون دریاهای سازمان ملل می‌گوید که کشورها می‌توانند اراضی قانونی‌شان را فراتر از منطقه انحصالی اقتصادی خودشان گسترش دهند که به ۲۰۰ مایل دریایی (۳۷۰ کیلومتر) بیرون از خط ساحلی خودشان می‌رسد تا ادعای مالکیت «فلات قاره گسترده‌تر» شان را بکنند - که شامل همه ثروت‌های معدنی و نفت آن می‌شود.

اگر نیوزیلند بتواند ثابت کند که بخشی از یک قاره بزرگتر است، می‌تواند قلمرو خود را شش برابر کند. این به معنای افزایش بودجه در دسترس برای اکتشاف دریایی است.

منبع: فرارو

کلیدواژه: قاره کره زمین قیمت طلا و ارز قیمت موبایل میلیون سال پیش بلندترین قله نقشه برداری زمین شناسی یک قاره زیر آب سنگ ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۹۳۷۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ارتباط بلوتوثی شبکه هابل با یک ماهواره برای اولین بار

اغلب ماهواره‌ها از فرکانس‌های رادیویی به‌منظور ارتباطات خود بهره می‌برند؛ اما شرکت هابل نتورک به‌تازگی اعلام کرده است که از فناوری بلوتوث برای برقراری ارتباط مستقیم با یک ماهواره کمک گرفته است. این برای اولین‌بار در تاریخ است که اتصال بلوتوث با یک ماهواره داخل مدار انجام می‌گیرد و می‌تواند نویدبخش کاربرد‌های متعدد در آینده نزدیک باشد.

به گزارش دیجیاتو، شرکت هابل نتورک در ماه گذشته اقدام به ارسال دو ماهواره به مدار زمین از طریق ماموریت مشترک Transporter ۱۰ اسپیس ایکس کرد و از آن زمان تاکنون، با موفقیت توانسته سیگنال‌های مبتنی بر تراشه ۳.۵ میلی‌متری بلوتوث را از فاصله ۶۰۰ کیلومتری سطح زمین، دریافت نماید. این شرکت ادعا دارد که طیف کاربرد‌های متصور برای اتصال بلوتوث ماهواره‌ای، بسیار وسیع است که از میان آن‌ها می‌توان به خدمات لجستیک، پایش دام‌ها در مراتع، قلاده‌های هوشمند برای حیوانات خانگی، پایش وضعیت خاک در نقاط مختلف، ردیابی قطعات خودرو و حتی مراقبت بهتر و دقیق‌تر از کودکان اشاره کرد.

پایش مستمر موقعیت مکانی، به‌خصوص در مناطق دور افتاده یکی از اصلی‌ترین کاربرد‌های اتصال بلوتوث ماهواره‌ای است که می‌تواند برای صنایع مختلف، مفید واقع شود. پس از ارسال تمامی ماهواره‌های مورد نیاز به مدار زمین، کاربران با استفاده از دستگاه‌های فعلی و تنها با نصب یک فریمور می‌توانند از اتصال بلوتوث با ماهواره‌ها بهره‌مند شوند. گسترش دستگاه‌های متصل به شبکه و اینترنت اشیاء باعث شده است تا نیاز برای راه‌حلی بهینه با مصرف انرژی پایین جهت موقعیت‌یابی ایجاد شود. هابل نتورک امید دارد تا با ارائه خدمات آتی خود، بتواند خلاء موجود در این زمینه را از بین ببرد و نگرانی سایر شرکت‌ها در به‌کارگیری فناوری‌های نوین را برطرف سازد

شرکت هابل نتورک در سال ۲۰۲۱ توسط الکس هارو، بنیان‌گذار Life۳۶۰ و بن وایلد، موسس Lotera تاسیس شد. البته در کنار این دو نفر، یک مهندس هوافضا به‌نام جان کیم در شکل‌گیری شرکت نقش مستقیم داشته است و یکی از هم‌بنیان‌گذاران به‌شمار می‌رود. الکس هارو اشاره دارد که ایده اتصال بلوتوث ماهواره‌ای در ابتدا بسیار دور از ذهن به نظر می‌رسید؛ مخصوصاً با توجه به اینکه حتی دستگاه‌های نزدیک به‌هم نیز در برقراری چنین اتصالی گاهاً با مشکل مواجه می‌شوند. این شرکت در ادامه توانست با نوآوری و توسعه نرم‌افزاری مخصوص برای برقراری اتصال بلوتوث با فواصل طولانی از طریق تراشه‌های رایج فعلی، قسمت عمده‌ای از چالش پیش‌روی خود را پشت‌سر بگذارند.

هابل نتورک جهت فراهم‌سازی بستر سخت‌افزاری مناسب برای اتصال بلوتوث ماهواره‌ای هم اقدام به طراحی آنتن خاصی کرد که امکان نصب آن روی ماهواره‌های کوچک وجود دارد. عملکرد آن تقریباً مشابه با ذره‌بین است و می‌تواند با تقویت سیگنال، ارتباط ماهواره‌ای با تراشه بلوتوث دستگاه‌های رایج را ممکن سازد. همچنین تیم توسعه اقدام به رفع موانع مرتبط با پدیده دوپلر کردند که موجب تداخلات فرکانسی می‌شد و بیشتر در دستگاه‌هایی با سرعت حرکت بالا رخ می‌دهد.

شرکت گفته شده درنظر دارد تا از طریق ماموریت Transporter ۱۱ اسپیس ایکس، اقدام به ارسال سومین ماهواره خود به مدار زمین نماید و ماهواره چهارم را هم کمی بعد به فضا بفرستد. این چهار ماهواره می‌توانند اتصال بلوتوث ماهواره‌ای به‌شکل محدودی را فراهم سازند؛ اگرچه کاربران نسخه آزمایشی از همین الان هم می‌توانند چنین اتصالی را تجربه کنند. هدف نهایی هابل نتورک، ارسال ۳۲ ماهواره تا اوایل سال ۲۰۲۶ است و می‌توانند ۲ الی ۳ ساعت اتصال در روز را ممکن کنند.